WONEN IN ITALIË – La vita è bella
Snotverkouden. En dat allemaal voor de kunst. De zangkunst bedoel ik dan. Zaterdagavond was het jaarlijkse concert van ons koor en enkele genodigde koren in de kerk van San Michele Mondovi.
Na het concert zou het hele gezelschap van zo'n tachtig man samen in onze oefenruimte eten. Maar voor het zover was, veranderde ik voor mijn gevoel langzaam in een ijsklomp.
Vanaf 's middags half vier tot half acht brachten we door in een ijskoude kerk. Toen konden we eindelijk naar de warme zaal ernaast.
Die stond helemaal vol met lange gedekte tafels. Achterin was een keukenbrigade druk bezig bordjes met antipasti te maken. Ik ging zitten en dronk meteen twee glazen rode wijn om te ontdooien.
Wat volgde, deed het leed van de middag snel vergeten. Enkele collega-koorleden bedienden de tafels, iedereen had het zijne bijgedragen en we smikkelden dat allemaal heerlijk op. De organisatie liep als een trein.
Ik was van alle taken ontheven door mijn bijdrage van twee schalen tiramisù die prima gelukt was. Ik kreeg zelfs complimenten van enkele Italiaanse mamma's, ik was in de wolken!
Naarmate het 'cena' vorderde, steeg de stemming. Vrolijk werd de geleden kou weggedronken. Toen begon iemand op een accordeon te spelen en zetten onze tenoren en bassen een lied in. Binnen de kortste keren stond de boel op z'n kop.
Men zong, enkele vrouwen dansten met elkaar en een enkeling probeerde ook nog een gesprek te voeren. Het werd een onvergetelijke avond. En dat allemaal georganiseerd door wat huismoeders en
-vaders. Dat kunnen Italianen echt goed.
Maandagavond zongen we alweer, deze keer in de Dom van Cuneo. Ik met een dikke trui onder m'n jasje. Ik hoestte en proestte. De ene 'Fishermen 's Friend' na de andere gleed m'n keel in.
De avond stond in het teken van het geweld tegen vrouwen en parallel met ons concert was er een concert in de kerk Gran Madre in Turijn. Ik had nooit kunnen denken dat ik twee dagen later zelf in die kerk zou staan.
Woensdag kwamen namelijk mijn vrienden uit Monteisola naar Turijn. Vriendin Antonia was jarig geweest en haar zoon Nicola had een uitstap voor haar bedacht naar Turijn. En als verrassing zou ik daar dan op het perron staan.
Mijn andere vriendin Vilma kon niet mee, omdat haar gebroken enkel nog niet is genezen. Nicola's vriendin, Mariuccia, was er wel bij. Antonia was blij verrast en we koersten meteen naar de Piazza Carignano waar we bij de beste bar van de stad gingen ontbijten.
Ze wisten meteen wat ze wilden hebben: 'kubi' en 'sfere'. Ik had er nog nooit van gehoord en dan moet je notabene van Lombardijnen horen dat dat een echte Torinese lekkernij is.
Daarna nam ik ze mee om even een blik te werpen in restaurant Del Cambio waar de bar een onderdeel van is.
Het restaurant dateert uit 1757 en ziet er met zijn kroonluchters, rood fluwelen stoelen en prachtig beschilderde wanden uit als een ouderwetse bonbondoos.
Het bijzondere van het restaurant is dat graaf Cavour hier rond 1860 dagelijks kwam lunchen. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld in de eenwording van Italië en toen hij bij Del Cambio at, was hij de eerste minister-president van Italië.
Het verhaal gaat dat hij een vaste tafel had waar zijn secretaresse zicht op had vanuit het parlementsgebouw aan de overkant. Volgens de overlevering zwaaide ze met een witte zakdoek als ze hem nodig had.
Tot op de dag van vandaag wordt de tafel van Cavour iedere lunch voor hem vrijgehouden. En dan te bedenken dat ie al 150 dood is. Dat kan alleen maar in Italië.
Vervolgens doorkruisten we de stad, we liepen van het ene plein naar het andere, deden de Dom met de lijkwade aan en toen was het alweer etenstijd. Ons jonge stel zocht op internet een goeie trattoria uit want we mochten in geen geval in een toeristenval terecht komen.
We kwamen in een heel intiem restaurantje met alleen maar Torinezen. Het eten was er fantastisch. We dronken er heerlijke wijn bij en maakten foto's, wat een dag!
In de namiddag werd het druk in de stad. Pantoffelparade. We keken onze ogen uit naar de prachtige kerst-etalages en bezochten delicatessen-winkels met een immens aanbod aan Piemontese specialiteiten.
Na 20.000 stappen afgelegd te hebben, namen we ontroerd afscheid. Tot volgend jaar op Monteisola!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
